నిండు జీవితం

ప్రియా...
మాటలు తడబడుతున్నా... 
మౌనం పొరలు తొలగిస్తే 
మన జీవితంలో కొన్ని నిజాలు వెలుగు చూస్తాయి

అడుగు దూరంలో ఉన్న నిన్ను..
అందుకోలేక పోయాను ఆనాడు..
సముద్రాన్ని లంఘించి, ఆకాశమన్న హద్దులు దాటి 
నిన్ను చేరాలని అర్రులు చాస్తున్నానీనాడు..

కూత వేటులో ఉన్న నీమాట ..
నాకు చేరలేదానాడు..
నీదూరం కాంతి సంవత్సరమైనా ..
స్పందిస్తున్నానీనాడు..

బాల్యంలో చేసుకున్న బాసలు
బాధ్యత తెలియక మరిచానానాడు..
బ్రతుకు దారిలో నీజ్నాపకాలు తరుముతుండగా
నీ బందీనైనానీనాడు..

నీకన్నెతనానికి 
కాపరి ఔదామనుకున్నానాడు..
రూపుకు నోచుకోని మన జ్నాపకాలకు 
కాపరినైనానీనాడు..

పరి పరి ప్రశ్నించే హ్రుదయాన్ని 
సమాధానపరిచాను ఇన్నాళ్ళు..
నీ జవాబుతో జీవితమే 
ఒక ప్రశ్నగా మిగిలిందీనాడు..

తపించే మనసుకు నీఊహసాంత్వన  కూర్చిందిన్నాళ్ళూ..
నిజాన్ని ఊహగా బ్రమించి జీవించాలీడు..
ఊహే జీవితమైతే ,, నా ఊపిరి నీవైతే
నా అడుగులు నీవైపే..

కడలి ఒడిలో సేదతీరాలని 
పరుగు తీసిన జీవనదినేనేను..
గీష్మతాపంతో ఉన్న పుడమిపై
వర్షించ వచ్చిన శ్రావణ మేఘాన్నే నేను.

నీమనసు పూతోటలో గుబాళించిన 
మధుర స్మృతినే నేను..
జీవితం మృదుమధుర తరంగంలా 
సాగుతుందనుకున్నా,, కానీ

వేదనతో ,,సోధనతో  కడలినడుమ
చుక్కాణికైనా దారితోచని నావగా మారింది..
భారమైన క్షణాలు , నీజ్నాపకాలు
నా మనసుపై స్వారీ చేస్తున్నాయి..

ఒక్క క్షణం ఆగి ఆలోచిస్తే..

కరిగిపోయిన కాలానికి 
జరగనివ్వని విధికి శిక్షేమిటి
విధి బలీయమైనది 
అని సరిపెట్టుకుందామంటే..

జారిపోయింది.. కాలి మువ్వకాదు
ఎగిరిపోయింది.. ఒక గువ్వకాదు..
రాలిపోయింది .. ఒక తొడిమ కాదు
వాడి పోయొంది ..ఒకరోజు పూసిన పువ్వుకాదు..

ఓనిండు జీవితం...

నీపట్టు కొమ్మకు పూసిన పూవునే నేను,,
నువ్వు రాయిగ మారి ..నన్ను పరాయిని చేసావు

నీ మనసు మౌనం వీడిన క్షణాన ..
శ్వాస భారంగా మారిన క్షణాన..
కనుల కొలనులు కన్నీటి సంద్రమైన క్షణాన..
నీవు నేను వేరు కాదని తెలిసిందీక్షణాన..

నీమౌనం నా మనసును వేధిస్తున్నది..
అదిఒంటరియై నీకై సోధిస్తున్నది
జీవిత రంగస్థలంపై  
నా మనస వీణ  పలికే తరంగం నువ్వే..


బ్రతుకు చీకటైనా ఊహకు దారి తెలుసు..
జీవితం వెలుగుల పల్లకీ అయినా 
మనసు లేని మనిషి.. 
ఒట్టి మట్టి బొమ్మే కదా..

ఏమిటి ఈ మానసిక దౌర్బల్యం
క్షణమైనా నీ నిరీక్షణ భరించలేనే..
ఆ నాడు పరాయిని చేసావు..
ఈ నాడు బండ రాయిని చేసావు..

నీమనసు నాకు తెలుపలేదు ..
నాకు ఆ అవకాశమే ఇవ్వలేదు
కానీ శిక్ష మాత్రం
ఖరారు చేసావు.

కంట నీరు రాలేదు ,, 
కాని హ్రుదయం కన్నీరు మున్నీరైనది
నాలోని తెంపరితనం 
ఎంత బలహీనమైనదో ఇప్పుడే తెసింది..

నేనైన నీవు 
నాముందు నిలిచి 
ప్రశ్నిస్తునట్లూ ,,
పరిహసిస్తున్నట్లున్నది

చరిత్ర పుటలలో మనలాంటి వాళ్ళెందరో
కాని,, రవళించే మది,, మూగపోతుంది
ఆ విధాత ఖరుకు రాతను ప్రశ్నించలేని నిస్సహాయకులం.
ప్రేమికులం...  
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=528840130484444&set=a.411924015509390.84124.100000753849169&type=1&theater

పాఠకులకు విన్నపము.. మీ అభిప్రాయములు  vennelavelugulu.yahoo.com , or svs.vennela@gmail  తెలియజేయండి